เจอดีที่ลานจอดรถ ผีลานจอดรถโรงพยาบาล
ผีลานจอดรถโรงพยาบาล เป็นเรื่องที่เราเจอเองที่ร.พ.ที่พิษณุโลก เป็นลานจอดรถของร.พ.ทางด้านหลังวนๆขึ้น
ไปเหมือนกับที่จอดในห้าง ก็คือวันนั้นได้ไปเยี่ยมเพื่อนที่ร.พ. ที่จอดด้านหน้าร.พ.จอดได้ไม่กี่คัน เหมือนเค้า
บังคับให้จอดด้านหลังหมดตอนไปเป็นช่วงเย็นยังสว่างอยู่ แล้ววนขึ้นไปจอดชั้นบนเพราะชั้นล่างๆเต็มหมด ได้ที่
จอดตรงกลางๆของชั้นของทางลงที่จอดรถที่มีบันไดเล็กๆที่ตรงกลาง แล้วก็มีลิฟท์อยู่ทางขวาสุดของด้านล่างมี
ยามนั่งอยู่ แล้วก็เป็นโซนจอดมอเตอร์ไซค์ค่ะเรานั่งอยู่กับเพื่อนในห้องนาน ก็เหมือนอยู่เป็นเพื่อนเค้าเพราะเค้า
ไม่มีใครมาเฝ้าก็เลยได้กลับมืดหน่อย ตอนที่กลับไม่ดึกเท่าไหร่ ก็ประมาณ 5 ทุ่มเกือบๆเที่ยงคืนเราก็เดินไปที่
จอดรถในทางด้านหลังแล้วก็แอบเหวอนิดหน่อย เพราะไฟที่จอดรถเปิดแค่ชั้น 1 กับ 2 ทางด้านบนมืดสนิท ไม่
เปิดไฟเลย แล้วยามไม่ได้นั่งอยู่ทางด้านล่างเหมือนเดิมที่สำคัญก็คือจำไม่ได้ว่าจอดรถไว้ที่ชั้นไหน แล้วรถเรา
ไม่ได้มีปุ่มไฟไซเรนเพื่อเรียกรถด้วย ในใจคิดว่าขึ้นลิฟท์ดีกว่า เพราะบันไดที่ตรงกลาง ขึ้นไปก็ไม่มีไฟ มองอะไร
ไม่เห็นอยู่ดี ก็เอาเป็นว่าขึ้นลิฟท์ไปแล้วก็พอเปิดประตูลิฟท์มา ก็ได้อาศัยไฟจากลิฟท์นั่นแหล่ะ มองหารถตัวเอง
เอา ลิฟท์ที่อยู่ทางขวา รถอยู่กลางๆก็น่าจะพอมองเห็น รถเราสีเทาเข้มๆเราก็เริ่มจากชั้น 3 เพราะทางชั้นสองไม่
จอดไว้แน่ๆ พอลิฟท์เปิดมา ก็ค่อยๆชะโงกหน้าออกไปด้วยใจระทึก มืดมากๆ ก็มองไม่เห็นอะไรเลย ไฟที่ลิฟท์ก็
สาดถึงคือ หนึ่ง ช่วงบล็อคจอดรถ เห็นรถสองคันแรก และที่เหลือก็มืดสนิทสรุปก็คือต้องใช้วิธีเปิดลิฟท์เพื่อค้าง
ไว้เพื่อเดินหารถอีกทีค่ะ แต่ในใจก็คิดว่าไม่น่าใช่ชั้น 3แหล่ะ ก็เพราะตอนขับจำได้ว่าวนวนเยอะอยู่ สติในตอนนั้น
ไม่มีเลยในตอนขับ คิดอะไรไปเรื่อย ทีนี้ก็ได้เข้าลิฟท์ไป ตั้งใจเริ่มใหม่ที่ชั้น 4 พอถึง กว่าลิฟท์จะเปิดนี่ช้ามาก
ทั้งๆที่เมื่อกี้ปกติค่ะ เราก้าวขาออกไป ยังไม่ทันกดปุ่มที่ทำให้ลิฟท์นั้นค้างไว้หรืออะไร ก็คือลองโผล่ไปก่อนหยั่ง
เชิงแบบระแวงพอเราก้าวขาออกไป มือเรายังคาอยู่ที่ลิฟท์ ก็คือกดค้างงไว้ไม่ให้ปิด ภาพที่ไฟลิฟท์ส่องให้เห็น
ในระยะที่บอกไปก็คือ มีเงาคนกลุ่มหนึ่งวิ่งกรูๆกันเข้ามาหาที่ทางเราค่ะ ในช่วงเข้ามาใกล้ๆก็เห็นใบหน้าชัดเจน
มากตาเค้าเป็นสีแดงก่ำ หน้าเหมือนโกรธแค้นมากในสัญชาตญาณเรารู้เลยว่านี่ไม่ใช่คน กรูมาหาเราแบบเร็วๆ
แล้วพอจะถึงตัวเราก็หายวับไป ขาเขอสั่นก้าวไม่ออกจะกลับเข้าลิฟท์ก็ไม่ได้ จะวิ่งไปข้างหน้าก็ไม่ไหว ร้องกรี๊ด
อะไรก็ไม่มีค่ะ ได้แต่หลับตา พอสติกลับมาอีกทีก็คือรีบเข้าลิฟท์แล้วกดลงแบบรัวๆ เปิดมาอีกทีที่ชั้นล่าง แต่กว่า
จะถึงก็เหมือนจะขาดใจตาย สรุปคืนนั้นได้นอนค้างที่ร.พ.กับเพื่อน เพื่อนถามอะไรไม่ตอบเลยค่ะ เช้ามาให้พ่อมา
เอารถไปให้ ไม่กล้าที่จะไปอีกแล้วในตอนกลางวัน ทุกวันนี้ที่ชั้นบนของลานจอดรถร.พ.นั้นยังไม่เปิดไฟนะคะ
ไม่รู้จะประหยัดอะไรกัน…
…
